Miranda, Koen, Kay & Yuna

een kijkje in het leven van een mantelzorggezin

Toen in 2014 mijn vader een hersenletsel kreeg en compleet afhankelijk van ons werd, maakte ik kennis met de term ‘mantelzorger’.  Tot die tijd stond ik hier eigenlijk nooit echt bij stil. Een wereld die ik niet kende. Een tijd die zeker niet de makkelijkste bleek te zijn, zeker niet voor mijn moeder. Toch is het ook een dierbare tijd geweest met heel veel liefde, kracht en waardering. Door mijn eigen ervaring besloot ik dat ik als fotograaf aandacht wilde geven aan deze mensen d.m.v. documentaire reportages. Ze verdienden wel wat extra aandacht. 

Ik plaatste een bericht op Facebook met de vraag of er gezinnen zijn die een dag uit hun leven vastgelegd willen hebben. Hier kwamen ontzettend veel reacties op, waaronder die van Miranda en Koen. Vanaf toen starte mijn persoonlijke project.

 

 

Zondagochtend om 6.30 uur word ik gebeld: ‘Kay is wakker, je mag deze kant op komen, onze dag is begonnen.’ Een tikkeltje zenuwachtig stap ik in de auto naar Groenlo. In eerste instantie nog wat onwennig maar door de vrolijkheid van Kay gaat dat gelukkig snel over. Het voelt goed, Kay accepteert mijn aanwezigheid en die van de camera. Hierdoor kan ik dichtbij komen en overal mee naar toe. Ik heb dan ook een onwijs leuke dag gehad met het gezin.
 
Onder de indruk was ik van hun aandacht, geduld en liefde, vooral ook van die van zusje Yuna. De manier hoe zij met haar grote broer om gaat, respect. Ik vond het bijzonder om te zien – en vast te mogen leggen – hoe zij als gezin de dag inrichten zodat ieder ook zijn eigen momentje kan pakken. Super dankbaar ben ik dan ook dat zij mij zo dichtbij hebben laten komen.  
Documentaire Familiefotografie Achterhoek
Miranda aan het woord:
‘Elf jaar geleden werden we een gezin. Kay werd geboren en alles ging zijn gangetje. Maar niets was minder waar toen, na vele onderzoeken, Kay een zeldzaam syndroom bleek te hebben. Een zware tijd brak aan, we zetten onze schouders eronder en wandelden samen onze weg. We genieten van de ontwikkelings sprongetjes die Kay maakt. Hij is een vrolijk ventje die veel lacht. Later komen we erachter dat dit niet altijd klopt met wat hij laat zien. Dan wordt Yuna, Kay zijn zusje geboren. Voor ons bijzonder om te ervaren dat alles goed gaat en we een gezonde dochter hebben. 
Kay wordt ouder maar de zorgen niet minder. Door alle gedragsuitingen die bij het syndroom horen maakt dat wij geen doorsnee gezin meer zijn. Constant verwachtingen bijstellen en grenzen stellen word een breed begrip. Van minuut tot minuut bij Kay checken wat hij aan kan. Afwegingen maken. Wat heeft hij nodig en wat kan hij aan. Hoe komen we de dag door zodat iedereen het fijn heeft. Dat is soms een hele puzzel. Maar we gaan er met ons allen voor, Kay is zoals hij is en wij bewegen mee waar we kunnen.’
‘De vraag destijds van Anja, om je op te kunnen geven voor een day in the life reportage, greep mij aan. Geen moment hebben we getwijfeld. Hoe bijzonder is het om een reportage te hebben in het nu. Gewoon hoe het bij ons is. En wat heeft ze dat goed weergegeven. Dit is knap want het kan er hectisch en nogal chaotisch aan toe gaan.
De dag begon (erg) vroeg, en Anja heeft precies weten vast te leggen hoe een dag in ons leven eruit ziet. Knappe prestatie. Je merkt bijna niet dat Anja er is, ze is op de achtergrond. Hoe puur wil je het hebben?! Krijg er nog kippevel van als ik de foto’s bekijk. Zo mooi en dankbaar voor deze prachtige reportage! Wat waardevol om te hebben. De foto’s gaan een prominent plaatsje krijgen bij ons in huis.’