Het eerste wat in mij opkomt als ik aan Hans en Margriet denk is ‘liefde voor elkaar’. Want vanaf dat ik bij ze binnenkwam ervaarde ik onwijs veel liefde en respect voor elkaar. In alle rust vertelden ze mij wat de situatie was en hoe zij hier samen mee omgaan. Er samen telkens het beste van maken. 

Ik herkende een stukje van mijn moeder in Margriet als mantelzorger. Ook zij deed er alles aan om mijn vader te ontlasten, het zo fijn mogelijk te maken en er het beste van te maken. Hierdoor cijferde ze zichzelf nogal eens weg. Iets wat veel mantelzorgers doen heb ik inmiddels ervaren. Iets wat eigenlijk vanzelf gaat. Als je er later op terugkijkt vraag je je af hoe je het vol hebt kunnen houden. 

Toen ik bij ze langs ging in Haarlo voor de reportage, woonde Hans nog thuis. Helaas is dat, nu een jaar verder, niet meer het geval. Hans woont nu in het best denkbare verpleeghuis waar Margriet nog dagelijks op bezoek gaat. “We genieten zoveel mogelijk van de kleine momentjes samen. Gelukkig geniet hij nog steeds van elk bloemetje en vlindertje”.