Ik mis het om in een lokaal te zijn met 32 leerlingen; de energie, de grapjes en het samenzijn. Ik geef Engels op het Rietveld Lyceum in Doetinchem en dit gaat nu allemaal online. Wat voor mij vooral een uitdaging is, is om te zien hoe de vlag erbij hangt en hoe de kinderen zich voelen, terwijl ik dat juist nu belangrijk vind.

Op 28 februari is onze Lieke geboren en sindsdien is het een gekke tijd. We zijn super trots en willen haar graag laten zien, maar aan de andere kant willen we haar en haar grote broer Milan ook beschermen. Milan is vijf en is geboren met een auto-immuun ziekte.

Weet je wat het is, ik woon nog op mezelf en normaal red ik me goed, met boodschappen doen en alles. Maar nu willen m’n kinderen niet meer dat ik zelf naar de supermarkt ga. Dat is natuurlijk met die bacterie, je ziet hem niet. Als dat ding nou rood was, maar we weten niet waar die is en wie hem al bij zich draagt.

We hadden al het idee om de eerste verjaardag van ons jongste mannetje, Davi, klein te vieren. Maar zo klein was nou ook weer niet de bedoeling. Eind vorig jaar werd ontdekt dat ik een knobbeltje in m’n borst had, het bleek borstkanker. Ik word hier op dit moment voor behandeld en het ziet het er allemaal positief uit, alleen ben ik hierdoor wel wat vatbaarder en zijn we dus extra voorzichtig met het fysieke contact met anderen.

Toen de persconferentie telkens verlaat werd en er al steeds meer uitlekte van de te verwachten inhoud met ingrijpende maatregelen, zijn we direct naar de zaak gegaan. Daar hebben we achter de schermen op een mobieltje met collega’s de uitzending bekeken en met groeiende, onwerkelijk aanvoelende ontsteltenis aangehoord.

“Dat is het mantra van ma, niet alleen tijdens deze periode, maar eigenlijk in de afgelopen jaren al. Ze is super tevreden en dankbaar voor wat ze heeft en dat is zeker in deze situatie heel erg fijn voor ons kinderen. In februari is ma met 93-jarige leeftijd naar het Antoniushove verhuisd.

Ik ben, sinds het besluit dat de scholen zijn gesloten, non-stop thuis met de kinderen. Dus heel even eruit is eigenlijk wel lekker. Normaal als ik de deur uitga om bijvoorbeeld boodschappen te doen, hebben de kinderen geen zin om mee te gaan, maar nu is het ook voor hen een uitje en zo zijn we de hele dag door samen. Al is het ook wel heel gezellig.

We hebben in de afgelopen weken de nodige aanpassingen moeten doen. Mensen lopen nu verplicht via de ene deur naar binnen en de andere kant naar buiten, er mag maximaal een klant per tien vierkante meter binnen zijn.

Zo had m’n zus, Jette, ook wat verzonnen voor ons dochtertje Mies. Jette is de suikertante van Mies en ze zijn heel dik met elkaar. Mies is gek van het boek moppereend en toen hebben Jette en Marijke van Peer Tof Theater hier een voorstelling van gemaakt.

“Er is in een korte tijd een heleboel veranderd. Vorig jaar ben ik, naast mijn eigen bedrijf, begonnen met een baan voor een paar uur in de week. Afgelopen maand zou ik gesprek hebben om te zien of ik meer uren zou kunnen krijgen, maar in plaats daarvan hoorde ik dat m’n contract niet verlengd kan worden.

“Het leven kan best een ratrace zijn en ook heel individualistisch. Als je een beetje doorvraagt, ontdek je dat we allemaal weleens momenten hebben dat we het even niet trekken. Maar als er te veel dingen tegelijk op je af komen, of je hebt een onstabiel netwerk, psychische klachten of andere problematiek, dan is het fijn dat er een plek is waar je even op adem kunt komen. Daar is de Dorpskamer voor.

“Ik ken de gemeenschap van de corsobouwers. Als die willen bouwen, dan moet het ook gebeuren. Dat kan op dit moment gewoon niet, want als je bijvoorbeeld iets wil lassen, dan ben je al snel met meer dan drie mensen samen aan het werk. Er zat dan ook niets op dan het Bloemencorso af te gelasten om zo iedereen gezond te houden.

Ik ben echt een Prutje Peter, dus tot zover kan ik mezelf nog heel goed vermaken. Ik heb ook het geluk dat m’n werk gewoon doorgaat. Wel in een andere vorm, meer achter de schermen. Ik werk voor de gemeente Winterswijk, jeugd en jongerenwerk en daarnaast ook voor het preventieplatform jeugd.

Het ging als een speer met mijn eigen yogastudio. Begin vorig jaar begon ik met yogalessen in een zaal die verwarmd wordt door infrarood panelen. Mensen vonden het heerlijk en binnen korte tijd ging ik van vier naar zeven lessen. Alles zat vol, dus ik stond op het punt om uit te breiden met een docent erbij en toen kwam corona.

De kinderen hadden een opdracht van school om een kunstwerk te maken. Geïnspireerd door een leuk berichtje op Facebook van Tanya Kraan uit Lichtenvoorde, waarin ze liet zien hoe je mooie raamschilderingen kunt maken met je kinderen, ging ik met m’n twee jongste zoontjes aan de slag.

“Ik ben nu, net zoals bijna iedereen, al een aantal weken vanuit huis aan het werk. Mijn man werkt beneden en ik boven en ook onze zoon is voor nu teruggekomen naar de Achterhoek, zodat hij wat meer ruimte heeft om vanuit huis te werken. Dat gaat eigenlijk heel goed zo.

“Terwijl het over het algemeen op dit moment rustiger is dan normaal, valt het ons op dat er een enorme meldingsbereidheid is voor samenscholing en mensen die zich niet houden aan de regels rondom het coronabeleid. Dus in plaats van dat we in deze periode druk zijn met toezicht bij evenementen of horecanachten, is dit nu een veelvoorkomende taak.”

We merken dat de kinderen er echt aan toe zijn, samen sporten, want ze doen in groten getale mee. Sinds vorige week zijn we gestart met een soort van ‘judo-bootcamp’ lessen voor kinderen tot twaalf jaar. Buiten hebben we een parcours opgezet, zodat we een element erin hebben zitten van samenwerken en competitie. Het is mooi om te zien dat kinderen van verschillende disciplines meedoen. Of ze normaal nou tennissen of dansen, ze hebben gewoon zin om te sporten en je voelt een teamspirit.

We merken dat de kinderen er echt aan toe zijn, samen sporten, want ze doen in groten getale mee. Sinds vorige week zijn we gestart met een soort van ‘judo-bootcamp’ lessen voor kinderen tot twaalf jaar. Buiten hebben we een parcours opgezet, zodat we een element erin hebben zitten van samenwerken en competitie. Het is mooi om te zien dat kinderen van verschillende disciplines meedoen. Of ze normaal nou tennissen of dansen, ze hebben gewoon zin om te sporten en je voelt een teamspirit.

Dan werk je zes jaar naar een examen toe, blijkt die niet door te gaan. Dat is heel raar en ik baal er best van. Het lijkt me toch een bijzondere ervaring, die zenuwen enzo. Volgens mij moet je zoiets gewoon een keer hebben meegemaakt. Hoogstwaarschijnlijk was ik toch wel geslaagd, maar ik was gewoon benieuwd naar de ervaring.

Een ontploffing toen bleek dat we weer open mochten. Of eigenlijk daarvoor al. De middag voor de persconferentie begonnen om half vier de eerste klanten al te bellen en appen voor een afspraak. Eerst dacht ik nog, vanavond maar even afwachten, maar toen zocht ik het online op en alles leek erop dat we open zouden mogen, dus ik ben gaan inplannen. Ik heb tot twaalf uur ’s nachts achter m’n laptop gezeten. M’n vriend Tom moest me een bordje eten brengen.